Frightening but Exhilarating! –

Beangstigend maar opwindend!

Issue 81, p.9

Ik groeide op als een evangelicale feminist. Ik trouwde op de leeftijd van 27 met een man die studeerde om voorganger te worden. Theologisch gezien vond ik mezelf conservatief en ik geloof dat ik dat ook best wel was. Maar op het gebied van het leiderschap van de man, mijn taken in het huishouden (Tit. 2:5), de hoge roeping van het moederschap en het overgeven van mijn gezinsplanning aan de Heer, omhelsde ik de leer van de Bijbel niet. Ik was leerkracht op een openbare school toen mijn man en ik trouwden. Na vijf jaar huwelijk kregen we ons eerste kind.

Toen we trouwden, wilde ik eerst geen kinderen. De liefde voor kinderen was niet ontwikkeld toen ik jong was. En doordat ik enig kind was, had ik geen jongere broertjes of zusjes om voor te zorgen. Maar, ik geloof dat er een aangeboren roeping in de vrouw is tot moederschap. En het is alleen een speciale roeping tot celibaat of een gedood geweten waardoor deze aangeboren roeping wordt verdrongen.

Ik beviel van ons eerste kind in 1996. Ik was volkomen tevreden en besliste dat dit kind ons enige kind zou blijven. Wat mij betreft had ik het gehad. Ik was enig kind en vond dat ik daar wel goed doorheen was gekomen. Mijn dochter zou zoveel meer hebben… meer van haar ouders, meer privileges, meer geld. Als er niemand was om het mee te delen, zou ze voordelen hebben die andere kinderen niet hadden.

Ik hoorde regelmatig de verzen in de Bijbel die zeiden: ‘Mijn God zal vanuit zijn rijkdom aan heerlijkheid volop in al uw noden voorzien (Filip 4:19)’, hoe God ‘duizenden dieren bezit,

in de bossen, op de bergen (Psalm 50:10)’ en dat ‘niets onmogelijk is bij Hem (Lukas 1:37)’. Ik dacht dat ik ze echt geloofde. Ik denk dat ik iemand was die de kennis had, maar niet het geloof. Soms moet je door dalen voordat God Zijn grootste werk in ons kan doen om ons meer gelijkvormig te maken aan Zijn beeld. Zo ging het in mijn leven. Het eerste jaar bleef ik thuis met mijn dochter. Maar toen ze een jaar oud was, veranderden de omstandigheden rondom mijn mans werk en was ik bang dat we de eindjes niet aan elkaar konden knopen zonder mijn inkomen. Ik ging weer aan het werk.

Het was een moeilijke tijd voor mij. Het maakt niet uit wat feministen zeggen, je kunt het niet allemaal hebben. Je kunt niet de echtgenote of moeder worden zoals God het wil, wanneer je zoveel tijd van je dag aan de agenda van iemand anders besteedt. Ik voelde de pijn van het in zoveel richtingen getrokken worden en nergens in slagen. Het kostte me nog een jaar van scheiding van mijn dochter en ik moest nog langer aanzien dat zij meer gehecht raakte aan een verzorger dan aan mij, voordat ik me realiseerde dat ik me niet langer voor de gek kon houden door te denken dat dit tot voordeel van mijn gezin was.

Mijn man voelde zich geleid om zijn graad te halen in Bijbelwetenschappen aan het Southeastern College in Wake Forest, North Carolina. Hij stopte zijn baan en we verhuisden naar onze geboortestad Fayetteville, North Carolina. We trokken in bij mijn ouders en ik kreeg een baan als bibliothecaris in het schoolsysteem. Mijn man bracht de week door op school voor zijn studie, werkte parttime in de cafetaria en zorgde dat hij bij ons kon zijn in de weekenden. Ons hoofdinkomen werd voorzien door mijn fulltime baan. Maar, ik werd ongelooflijk ontevreden. Ik wist dat de dingen nooit goed zouden komen totdat ik Gods Woord gehoorzaamde en de vrouw en moeder zou worden waartoe Hij me riep.

Ik ging om de tafel zitten met mijn man en vertelde hem mijn verlangen om ontslag te nemen van mijn werk aan het einde van het schooljaar. Hij steunde me volkomen. We hadden geen idee hoe God zou voorzien, maar we wisten dat Hij trouw zou zijn. Het was zowel beangstigend als opwindend tegelijk. Ook wisten we dat God wilde dat gezinnen samen zouden zijn en niet los van elkaar. We besloten daarom in de zomer samen te verhuizen naar Wake Forest. Geen baan, geen geld op de rekening, geen vaste ziektekostenverzekering… alleen een overweldigende vrede dat de God die roept ook de God is die voorziet.

Wij besloten geen overheidsbijstand te accepteren en schuldenvrij te blijven gedurende het studeren. We wisten dat alleen God zo’n wonder zou kunnen bewerkstelligen! Nadat we verhuisden naar Wake Forest, begon God zijn zegeningen uit te gieten. Mijn man kreeg een baan bij Sam’s Club (een soort Makro), ging overdag fulltime naar school en was de interim voorganger bij een kleine lokale kerk. Ik deed de meest vreemde baantjes die ik maar kon vinden, terwijl ik als echtgenote en moeder thuisbleef. Ik maakte kettingen, deed wat vertaalwerk in de avond, gaf les aan een paar pianostudenten en vond zelfs een baan voor het oppikken van wat kinderen van school en op ze te letten tot hun moeder thuiskwam. Mijn dochter Joy was altijd bij me.

Toen ik eenmaal God gehoorzaamde en mijn roeping omarmde een hulp voor mijn man en fulltime mama te zijn, vergrootte God mijn verlangen naar meer kinderen. Ik weet nog dat ik, toen ik 37 jaar oud was, mijn man vertelde dat ik nog een baby wilde. Hij was eerst een beetje ongerust. Hij vertelde me dat we amper rond konden komen met ons drieën. Maar God had mijn geloof vergroot en deze keer vertelde ik hem dat dit Gods kind zou zijn en dat Hij zou voorzien. God deed het zeker – en op een wonderlijke manier. We hadden zelfs geen geld voor zwangerschapskleding en op een dag werd er op de deur geklopt door een vrouw die ik kende. In haar hand had ze twee tassen met zwangerschapskleding in mijn maat!

Ons tweede kind werd geboren in 2001 en ik kan me nog steeds de enorme vreugde herinneren van het bevallen van onze zoon. Terwijl ik hem in mijn armen hield, keek ik naar mijn man en zei: ‘Ik wil nog een baby’.

Hij lachte en zei me: ‘Kunnen we in ieder geval eerst deze afbetalen? (in Amerika moet men de ziektekosten/bevallingskosten uit eigen zak betalen)’.

Onze uit eigen zak te betalen kosten voor deze zwangerschap en bevalling bleken meer dan 5000 dollar te zijn, maar we betaalden het allemaal af. Na mijn mans BA-diploma, wist hij dat God hem riep om zijn MDiv-diploma te halen. Toen hij eenmaal klaar was met studeren, begon hij zijn carrière als legerpredikant. Ik beviel van mijn derde toen ik 39 jaar oud was. Voor haar had ik twee miskramen, dus noemden we haar Joanna Grace (Genade) want het was alleen Zijn genade dat zij aan ons gegeven was. Er kwamen nog twee kinderen, mijn laatste baby toen ik 42 was, en ik kijk terug op deze geweldige dagen.

Ik ben nu een thuisonderwijzende mama van vijf zegeningen en mijn grootste spijt is niet de carrière die ik heb opgegeven, maar de tijd die verspild is door andere dingen te doen dan waarvoor God mij riep. Deze geloofsopbouwende lessen waren onbetaalbaar. Mijn man en ik groeiden veel dichter naar elkaar toe. We hadden nu dezelfde visie in het omarmen van Gods zegen van kinderen en het heeft zo’n enorme vreugde in onze levens gebracht.

JACKIE FOWLER

Fayetteville, North Carolina, USA

This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

www.raisingpreciousjewels.blogspot.com

Jonathan en Jackies zegeningen zijn Joy (14), Josiah (9), Joanna (7), Joel (6) en Julia (4).